“Συμβουλή? Δεν έχω συμβουλές. Σταμάτησε να φιλοδοξείς και άρχισε να γράφεις. Αν γράφεις, είσαι συγγραφέας. Γράψε σαν να είσαι καταδικασμένος σε θάνατο και ο κυβερνήτης είναι έξω από τη χώρα και δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για χάρη. Γράψε όπως σφίγγεις στην άκρη ενός γκρεμού, λευκές χειροπέδες, στην τελευταία σου ανάσα και έχεις μόνο ένα τελευταίο πράγμα να πεις, σαν να είσαι πουλί που πετά πάνω μας και μπορείς να δεις τα πάντα και παρακαλώ , στον Θεό, πες μας κάτι που θα μας σώσει από τον εαυτό μας. Πάρε μια βαθιά αναπνοή και πες μας το πιο βαθύ, το πιο σκοτεινό μυστικό σου, έτσι μπορούμε να σκουπίσουμε τον ιδρώτα από το μέτωπο μας και να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι.

Alan Wilson Watts

Κάθομαι με το πινέλο στο χέρι! Ναι! Γνωρίζω ότι έχω ταλέντο! Ναι ο τελευταίος πίνακας που ζωγράφισα πουλήθηκε σε «αστρονομική» τιμή. Αλλά αυτό ήταν πριν από 20 χρόνια! Είμαι ακόμα ταλέντο; Είμαι ακόμα ζωγράφος; Μπορεί ο επόμενος πίνακας να πιάσει περισσότερα χρήματα από τον πρώτο; Σκέφτομαι, καθώς στάζει η μπογιά από το πινέλο. Και τότε συνειδητοποιώ ότι ο πρωινός φωτισμός έχει φύγει, οι σκιές έχουν μεγαλώσει, και για ακόμα μια μέρα δεν μπορώ να ζωγραφίσω έτσι όπως θα ήθελα, με τα χρώματα, τον φωτισμό, τις σκιές που θα ήθελα.

«Καλά δεν χάθηκε ο κόσμος σκέφτομαι. Και αύριο μέρα είναι!»

Αυτό όμως που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω εκείνη την στιγμή είναι ότι αυτή είναι μία τυπική μέρα μου εδώ και 20 χρόνια, περιμένοντας κάτι, ανησυχώντας για κάτι, ελπίζοντας για κάτι, χωρίς όμως να κάνω τίποτα για να σχεδιάσω, να δημιουργήσω, να εκφραστώ.

Εδώ και 20 χρόνια περνιέμαι για ζωγράφος. Ζω σε μια ψευδαίσθηση. Σχεδιάζω για ένα μέλλον που δεν έρχεται και ξεχνάω να ζω στο τώρα. Ξεχνάω να εκφραστώ, να πέσω με τα μούτρα σε μια «φρενίτιδα» δημιουργίας, να «κατασπαράξω» κάθε στιγμή που μου δίνεται, να «αποστραγγίσω» κάθε γραμμάριο διάνοιας μου, έτσι απλά γιατί μπορώ. Έτσι απλά γιατί μου αρέσει. Χωρίς περισσότερες προσδοκίες. Χωρίς άλλα σχέδια. Να ζήσω στο τώρα απαλλαγμένος από κριτικές, συμβουλές, χαρακτηρισμούς. Να ζήσω το τώρα για εμένα και να ανακαλύψω τον εαυτό μου στην πορεία.

Ο κανόνας δεν περιορίζεται στις τέχνες, δεν περιορίζεται στον αθλητισμό, δεν περιορίζεται στις σπουδές. Άφησε πίσω τις ανασφάλειες σου, άσε μπροστά τον στόχο σου. Αυτά είναι όλα σημεία αναφοράς, φάροι στην πορεία που χαράζουμε, δεν μπορούν όμως να μας προσδιορίσουν. Το τι είμαστε, το τι γινόμαστε, το τι ζούμε, πηγάζει μέσα από τις πράξεις μας, την αναπνοή μας, τον χτύπο της καρδιάς μας, την κάθε στιγμή που ζούμε.

Στο κάτω κάτω δεν είναι τυχαίο που όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι αναγνωρίστηκαν μετά τον θάνατο τους.