Ο φόβος είναι ένα αρχέγονο ένστικτο, είναι ο λόγος που ο άνθρωπος, ένα τόσο ανυπεράσπιστο όν, χωρίς κοφτερά δόντια και νύχια, χωρίς μεγάλο μέγεθος ή δύναμη μπόρεσε να επιζήσει και μάλιστα να επικρατήσει εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια. Είναι, το χαρακτηριστικό που έχουμε να είμαστε σε εγρήγορση την κάθε στιγμή, να ζούμε την στιγμή. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό όμως του ανθρώπου, είναι ότι αντίθετα με τα περισσότερα όντα επιδεικνύει εδώ και χρόνια ανυπακοή. Είτε αυτή είναι η ανυπακοή στους θεούς, στους νόμους της φύσης, ή και ο χλευασμός της βαρύτητας, των περιορισμών, της ατμόσφαιρας. Αυτή η ανυπακοή, δημιουργεί καινούργια όρια, καινούργιες συνθήκες, επιτρέπει στον άνθρωπο να εξερευνήσει, να ανακαλύψει το άγνωστο, να μάθει. Επιτρέπει την εξέλιξη, των ιδεών, των γνώσεων των αντιλήψεων. Δημιουργεί μια πίνα να κατανοήσει το ανεξήγητο, να δημιουργήσει, να καταγράψει. Και ξαφνικά, ξεχνάει την ύπαρξη του φόβου, αρχίζει να τον εμπαίζει και σαν άλλος Οδυσσέας περιπλανιέται άτρομος με στόχο μιαν Ιθάκη.

Έτσι λοιπόν όταν βρίσκετε εκεί ψηλά, ο αστροναύτης, συνειδητοποιεί, ότι όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας, και επεξεργασίας δεδομένων. Ο φόβος γίνεται κινητήριος δύναμη και τα όρια απλά σημεία αναφοράς, γιατί ο καθένας μας είναι ικανός να τα υπερβαίνει και να τα επαναπροσδιορίζει.

Ένα υπέροχο απόσπασμα από τον Ασπροδόντη του Τζακ Λόντον (1906) προσαρμοσμένο για αστροναύτες με τίτλο «ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» (Ενεργοποιήστε τους ελληνικούς υπότιτλους)