“Ποιος Είμαι?

Εννοείς…. Από πού κατάγομαι?

Τι μπορεί να γίνω μια μέρα?

Τι κάνω? Τι έχω κάνει?

Τι ονειρεύομαι?

Εννοείς…. Τι βλέπεις? Τι βλέπεις ή τι έχεις δει?

Τι φοβάσαι ή τι ονειρεύεσαι?

Εννοείς ποιον αγαπώ?

Εννοείς τι έχω χάσει?

Ποιος Είμαι?

Νομίζω πω είμαι ακριβώς ο ίδιος με εσένα.

Όχι καλύτερος. Όχι λιγότερος.

Επειδή δεν είναι κανένας που υπήρξε ή θα υπάρξει ακριβώς ο ίδιος με εσένα ή με εμένα. «

Από της σειρά “Sense8” The Wachowskis

Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολύπλοκα ερωτήματα που μπορεί να απαντήσει κάποιος είναι το ποιος είναι.

Πρώτα απ’όλα οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν εξακριβώσει και για τον ίδιο τους τον εαυτό ποιοι πραγματικά είναι.

Τι περισσότερες φορές κρυβόμαστε πίσω από το όνομα μας ή τις ετικέτες που έχουμε αποφασίσει να χρησιμοποιούμε αλλά και τις ετικέτες που οι άλλοι μας έχουν επιβάλει.

Γιατί γίνεται αυτό;

Ο άνθρωπος είναι ένα ον που έχει την ανάγκη να ανήκει κάπου. Έχει την ανάγκη να αισθάνεται μέρος ενός συνόλου, και ο πιο εύκολος τρόπος να τα κάνει αυτό είναι να «κατηγοριοποιεί» την κοινωνία ψάχνοντας συγκεκριμένα μοτίβα, συγκεκριμένα βασικά χαρακτηριστικά.  Κάποια από αυτά είναι το χρώμα, το βάρος, η εκπαίδευση ακόμα και το μέρος που ζει κανείς. Όσο πιο εύκολο είναι να ξεχωρίσεις αυτό το χαρακτηριστικό οπτικά, τόσο και πιο δημοφιλές γίνεται από την κοινωνία για πρακτικούς λόγους. Και έτσι ο ετικέτες γίνονται μέσο ρατσισμού και αδιαφορίας, ένα εργαλείο επιβίωσης του δυνατού, επιβίωσης της ομάδας.

Αυτό το εργαλείο είναι τόσο σημαντικό που το μαθαίνουμε στα παιδιά μας σε κάθε παιδικό σταθμό.

«Ας χωριστούμε σε αγόρια και κορίτσια»

«Ας χωρίσουμε όλα τα κόκκινα τουβλάκια»

«Όποιο παιδάκι είναι κοντότερο από την γραμμή να πάει στα δεξιά»

Είναι κάτι που εμποτίζεται στο δέρμα μας, κωδικοποιείται, γίνεται το επίμονο βλέμμα στο ακρωτηριασμένο πόδι, του άνδρα που περνάει απέναντι, στο αναπηρικό καροτσάκι που κινείτε μπροστά μας, στο παιδί με σύνδρομο down που παίζει στην παιδική χαρά, στο ομοφυλόφιλο ζευγάρι που περπατάει πιασμένο χέρι-χέρι, και μετατρέπεται σε αμείλικτο, απρόσωπο τείχος που υψώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους, τους διαχωρίζει, καταδικάζοντας τους να ζούν σε μια κοινωνία διασπασμένη, διχασμένη, απρόσωπη. Μια κοινωνία που ξεχνάει να δέχεται, να αγαπάει, να επικοινωνεί, να προχωράει μπροστά.

Μάθε ποιος/ποια είσαι μέσα από τα συναισθήματα σου που πηγάζουν από την επικοινωνία σου με τους άλλους. Το coaching μπορεί να σου μάθει τεχνικές που θα σε διευκολύνουν, συστήνοντας μια άλλη οπτική για τις διαπροσωπικές σχέσεις και την κοινωνία.